ع الطريق

ايوه ..كل حاجه بتفقدها و انت مش عايز تفقدها بتبقي رافض فكرة انك فقدتها.. -الا الوزن طبعا ؛)-  الانسان بطبعه مش بيحب يفقد حاجه و مش بيحب حاجه تتغير  حتي لو الحاجه دي هامشيه في حياتك او مش مهمه او انت بتكره وجودها  زي مثلا لما حد من قرايبك اللي انت مش بتشوفه غير في المناسبات يقرر انه هيسافر يعيش بره و هيجي مره في السنه  تكلمه و تقوله هتوحشنا و ابقي كلمنا كل يوم..  طب ماهو كان قدامك طول السنين ديه جيت تفتكر انه هيوحشك لما يسافر و انت اصلا مكونتش بتشوفه؟  او لما تيجي تمشي من المدرسه و تروح علي الكليه او من شغل لشغل تاني  انت عارف ان الكليه احسن او خلاص انت بتكبر بس في نفس الوقت جواك مش عايز تسيب المدرسه  ولما تغيّر عربيتك و تجيب عربيه جديده بيبقي نفسك تخلي الاتنين  مع ان القديمه حالها يصعب علي الكافر  ممكن تسميه تعوّد ؟ ممكن  بس انا بسميه ان الدنيا بتلهي الانسان علي الحاجات الحلوه اللي هو مش بيشوفها حلوه غير لما بيفقدها ..  و مش بيحس بقيمتها غير لما يسيبها  اكيد كل واحد حصل له كده  سواء كان مع شخص او شئ او حتي مكان  ...

كل واحد في حياته بيحتاج فتره راحه او استجمام  كل سنه او كل شهر  حتي بتلاقي الناس تطلع اجازه او بيروحوا الساحل او خروجه كل اسبوع يوم الخميس. كمان لو فكرت هتلاقي ان كل يوم في فتره بتخصصها لراحتك او عشان تستريح .. كل الناس بتعمل كده عشان ماتتعبش و ماتجهدش نفسها و لأن  إن 'لبدنك عليك حق ' فلازم مهما وراك من شغل و مسؤليات هتريح شويه..  و كل واحد بياخد راحه بالطريقه اللي تعجبه..  بس الراحه اللي مش ناس كتير بتفكر فيها هي راحه الدماغ و الروح..  وعشان مبيفكروش فيها ممكن يكونوا بيخدوا مليون اجازه بس مبيحسوش بالراحه .  طب ليه؟ عشان اه بيريحوا جسمهم و بيبعدوه عن الشغل و التعب بس مابيبعدوش عقلهم. عقلهم بيفضل تحت الضغط ده لدرجه انهم مش بيحسوا بالراحه..      بعيد بجسمهم بس فكرهم ماتغيرش..  عشان كده ممكن تلاقي الانسان ده من كتر الضغط و عدم الراحه روحه اتأثرت .. مبقاش الشخص الايجابي المبدع بتاع زمان  بقي علي طول مهموم و مضايق و بيضايق اللي حواليه بعد ما كان بيشجعهم .. بقي عنده أرق و مش عارف ينام من كتر التفكير و ان دماغه مش سايباه في حاله....